مدت هاست در فکرم که کاش بشود با کمک فضای مجازی و افرادی که در گروه های مختلف می شناسیم، به شکل تعاونی، یک کار تولیدی راه بیاندازیم تا عده ای از هم میهنانمان مخصوصا در مناطق محروم، مشغول کار شوند.
هر عکسی که از بچه ها و بزرگسالان سیستان و بلوچستان می بینید، بچه ها عمدتا و بزرگ تر ها برخی، پابرهنه هستند؛ یا با دمپایی پلاستیکی راه می روند. پاها همه کبره بسته و رنگِ حمام ندیده است. این عکس ها خواب را از چشم آدم می گیرد. به نظر من راهش ایجاد کارخانه (یا کارگاه های کوچک) تولید کفش راحت و ارزان قیمت در محل است تا بزرگ تر ها بتوانند در کارخانه یا کارگاه مربوطه کار کنند و پول در بیاورند و بتوانند برای تمام خانواده کفش بخرند؛ و نه بخشیدن سالی چند صد جفت کفش به آن ها. من واقعا نمی دانم با چه سرمایه ای می شود یک کارخانه تولید کفش ایجاد کرد. برای گرفتن راهنمایی، با کارخانه کفش ملی هم تماس گرفتم و جواب ندادند.
از طرفی بسیاری از مشاغل در صنایع کوچک و متوسط احتیاج به سرمایه گذاری اندک دارند و میتوانند در خانه ها انجام شوند .
تمام مواد و مصالح کفش از قبیل رویه و زیره و …. را در بازار میفروشند و کفاش باید آنها را خریده و در کارگاه و یا خانه خود آنها را مونتاژ کند . سرمایه فیزیکی کفاش میتواند قالب کفش و تعدادی دستگاههای پرداخت کاری و مقداری چسب و از این قبیل باشد . در واقع سرمایه اصلی کفاش مهارت او است که با آموزش و تمرین بدست می آید .
غیر از رویه های کتانی یا چرمی، خانم های خانه دار می توانند رویه برخی از انواع گیوه و ملکی را در خانه ببافند و آنرا به کفاش ها بفروشند و آنها زیره را از بازار تهیه و در کارگاه خود کفش های با کیفیت و متنوعی تهیه نمایند.
در حال حاضر اگر کسی کارگاه تولید گیوه را راه اندازی کند ، قیمت و ارزش افزوده گیوه بمراتب بیشتر از کفش خواهد بود. حتی ممکن است امکان صادرات هم فراهم شود.
کافی است ما مقداری سرمایه اولیه برای خرید مواد و مخارج آموزش مثلا ده نفر از هم وطنان استان سیستان و بلوچستان را برای فراگیری مهارت تولید کفش و یا گیوه را بپردازیم ، کسب و کار جدیدی در استان راه خواهد افتاد و انشااله بمرور زمان رشد خواهد کرد .
اگر این کار در یک کارخانه متمرکز نباشد، خیلی بهتر است. هم عملی تر است و هم تا حد امکان و تا حد لازم پیش می رود و توسعه می یابد. راه رقابت و پیشرفت و تنوع هم باز خواهد شد. با توجه به این که برای شروع کار به سرمایه زیادی هم نیاز نیست، شاید اگر ما بتوانیم اولین کارگاه را راه بیاندازیم، دیگرانی هم علاقمند بشوند تا این کار را دنبال کنند و خود به خود کار جلو رود. می توانیم به گروه های بعدی یا خودمان وام بدهیم و یا ترتیبی داده شود که بانک ها هم به این امر کمک کنند
به عنوان اولین اقدام ده نفر را از یک منطقه روستایی می شود انتخاب و از طریق وزارت کار برای آن ده نفر محل آموزش و کارآموزی جور کنیم .
این که بگویند کفش به وفور وارد می شود و این کار نمی گیرد، درست نیست؛ زیرا همچنان دختران و پسران، زنان و مردان در س و ب پابرهنه اند و نیاز به کفش دارند.
جز تولید کفش، ایده های دیگر برای کارهای دیگر در کارگاه های کوچک هم هست!
ف. الف.