در کتاب بحران دموکراسی آمده است که یکی از صفات مصدق که حتی دشمنانش دربارهی آن حرفی نداشتند فسادناپذیری او بود. او در سمتهای نمایندگی مجلس شانزدهم و نخستوزیری از دریافت حقوق خودداری کرد و آن را به موسسات خیریه اهدا نمود. این شاید بزرگترین سرمایه او در چارچوب ساختار دزدسالانهی حکومت ایران و در جامعهای بود که شمار کمی از سیاستمداران آن از اتهام فساد برکنار بودند.
همچنین با سختگیری و دشوار پسندی میکوشید همکارانش را از میان افراد درستکار برگزیند. مصدق بدون اینکه بخواهد به دیگران درس اخلاق بدهد علاقهمند بود میزان دلبستگی به ارزشهای اخلاقی موازین مدنی را در فرهنگ سیاسی ایران بالا ببرد. آرزو یا رویای اصلی او این بود که جامعهای سیاسی ایجاد کند که در برابر فساد آسیبناپذیر باشد و در نتیجه اعتبار و پذیرنگی دولت را بیفزاید و غایتاً به شهروندی و مشارکت سیاسی استحکام و مفهوم ببخشد.
عبدالحسین بهنیا یکی از مقامات بلندپایه وزارت دارایی که خودش در مقام رئیس کمیسیون ارز به اتهام اخذ رشوه از جانب دولت مصدق تحت تعقیب قرار گرفته بود، موکداً مدعی شد که مصدق “ماورای هرگونه فساد مالی قرار داشت ” و اصولاً از همکاری با افراد فرصتطلب و بدنام خودداری می کرد.
یکی از ویژگی های مدیران برجسته داشتن اصالت(Authenticity) است.
این مفهوم اولین بار توسط Bill George در سال ۲۰۰۳ مطرح شد. او اصالت را ترکیبی از ویژگی های زیر می داند:
۱- خود آگاهی
۲- هویت
۳- اشتیاق
اصالت باعث می شود مدیر یا راهبر در رفتار و درونیاتش یکپارچگی داشته باشد. این صداقت و صراحت رمز موفقیت اوست واعتماد رهروان را جلب می کند.
اگر احساس می کنید کارکنان شما با شما همسو نیستند، دوباره متن بالا را بخوانید.
شاید اینبار ویژگی های مصدق را به گونه دیگری نگاه کنید.